Ballada o balu

Dzień jasny styczniowy za oknem już stał,

 gdy ojciec, jak zwykle, do pracy iść miał,

więc budzi swe dziecię: „Wstawaj, szkoda dnia,

bo w Szóstce od rana zabawa dziś trwa!”

I pędzą uczniowie do szkoły jak w dym,

przechodnie się dziwią: „Co tak śpieszno im?”

Plecaki i teczki odeszły więc w kąt –

- bal karnawałowy to jedno ze świąt.

Nie może rozpoznać dziś jeden drugiego…

Tak strojni, tak inni - nie wiedzieć dlaczego.

A w szkole… miast ciszy rozbrzmiewa muzyka

i dąsy i pląsy w rytm taktów walczyka.

Wodzirej Sebastian do tańca zaprasza,

co chwilę konkursy zabawne ogłasza,

co chwilę cukierków złocisty deszcz spada

i chwyta je w locie tańcząca gromada.

Gości egzotycznych pełna cała sala…

to nie bal uczniowski, lecz prawdziwa gala.

Od wróżek, księżniczek aż w oczach się roi,

nie wiedzieć, kto jest kim, nawet nie przystoi.

Pokemon z rycerzem patrzą sobie w oczy,

a w głębi - papieska gwardia raźno kroczy.

Tu Anioł Diablicy przymila się czule,

tam Ninja do tańca zaprasza Drakulę.

Kot w butach nieśmiało podchodzi do myszki,

Wygląda jakby mu z głodu grały kiszki.

Frankenstein z tancerką hiszpańską wywija,

Pikachu pirata jakoś dziwnie zmija.

Mikołaj i bosman – choć tak nie wypada –

- idą wprost w tę stronę, gdzie Szeherezada

w gronie czarodziejek w kącie sali siedzi,

spod zwiewnej woalki swego księcia śledzi.

Porządku pilnują trzej muszkieterowie,

straż miejska i szeryf a nawet… giermkowie.

Straszna czarownica z tygrysem z Afryki

groźnie miota wzrokiem na wszelkie wybryki.

Barwne korowody wiją się po sali

i bawią się, bawią… „Szóstkowicze” mali.

I słodka muzyka unosi się w dal,

i wszyscy wzdychają: „Ach, co to za bal!...”

Autor: Bożena Swatko (16.01.2015r.)